Dawno nie widziałam tak genialnej postaci drugoplanowej jak Matou Kariya. Albo inaczej. Tragizm tej postaci jest po prostu GENIALNY. Naprawdę, śledzenie jego losów było czymś niezwykle... bolesnym? Nie wiem czy tak to można określić.
Kariya był człowiekiem z krwi i kości. Nie walczył o Grala, by spełnić jakieś wybitne życzenie, nie robił tego nawet dla siebie, ale dla osób, które kochał. Czy może być jakiś bardziej ludzki powód? W mojej ocenie był bezapalacyjnie dobrą osobą i właśnie dlatego jego los był taki poruszający. Przepada wszystko o co walczył, jego całe poświecenie i cierpienie poszło na marne. Jak dla mnie bardzo dobry ruch ze strony twórców. Apogeum tego wszystkiego to śmierć bohatera; cicha, bez fanfar, nie ginie jako bohater, nikt go nie docenił, nikt go nie zapamięta. Tak po prostu, po tym wszystkim "sobie umarł". Ten totalny brak happy end'u, jakże realny. I jeszcze te puste oczy Sakury. No i koszmarna scena w kościele i Tohsaka z tekstem "że przecież on nigdy nikogo nie kochał" Nosz ja pierd**ę, aż ciary mi przeszły po plecach.
Podsumowując ogromny plus za postać Matou Kariyi. Jak dla mnie mogło go byc trochę więcej.