Jeśli mam wybierać w kinie temat kościoła i wiary to zdecydowanie zamiast „Kleru” wybieram takie alternatywy. Nie widziałem rodzimej produkcji i być może to bezpodstawne, ale sądzę że Elmer Gantry stał się wyborem bardziej trafnym. Film może się puszyć jak dumny paw bowiem to przedstawienie lotów najwyższych a to co Lancaster czyni swoja grą aktorską ociera się o pierwszy krok człowieka na księżycu. To inna liga, ekstraklasa…choć nie wiem czy to drugie nie ujmuje temu obrazowi mając na uwadze, że skojarzenia poprowadzą do naszej polskiej ligi tej piłkarskiej a ta zdecydowanie nie ma się dobrze ;).
Film jest oparty na prawdopodobnie znakomitej powieści Sinclaira Lewisa, prawdopodobnie bo film jest jej adaptacją i bez dwóch zdań to świetne widowisko poza tym Sinclair to pierwszy laureat nagrody Nobla w dziedzinie literatury. Takie okoliczności nie są przypadkiem.
Przygodę z Richardem Brooksem zacząłem już kiedyś dobrym Blackboard Jungle z Sidneyem Poitierem i Fordem, ale powrót po przerwie okazał się kalibrem na który nie do końca byłem gotowy. Film to historia wątpliwego lecz niesamowicie charyzmatycznego kaznodziei głoszącego słowo boże w mało i wielkomiejskim świecie amerykańskiego społeczeństwa lat dwudziestych. Historia pełna hipokryzji, sprytu i drobnych kłamstw może wciągać, ale to kwestie i szalone historie, które rozgrywają się na twarzy Lancastera nie dają oderwać wzroku i słuchu od postaci jaka gra w filmie. Plastyka i elastyczność twarzy momentami pokazuje obrazy maniakalnego psychopaty, który w moim odczuciu pobiłby samego Nicholsona ze Lśnienia… Obraz i gra, którą każdy koneser kina zobaczyć powinien!.
„Czy on potrafi kogokolwiek nawrócić?
Wszędzie! I w każdej pozycji…w namiocie, na stojąco, leżąco i jak tylko sobie zamarzysz. Czy on Cię kiedyś nawrócił? O tak!...jeszcze w Kansas. Miłość jest gwiazdą zaranną i wieczorną. A czym że jest miłość, boża nie cielesna? Udzielił mi wielu wskazówek za ołtarzem w tamtą wigilie. On krzyczał – żałuj za grzechy! A ja pojękiwałam zbaw mnie, zbaw… Napełnił mnie bojaźnią bożą tak szybko, że nie usłyszałam kroków mojego ojca. Chwilę później byłam już na śniegu i mrozie odziana tylko w moją naga duszyczkę”